Posted by มันเป็นเรื่องอันน่าดึงดูดใจมาก ในการอ่านบทกวีของ Ocean Vuong เพราะมันเต็มไปด้วยเรื่องราวชีวิตของ Ocean Vuong ซึ่งเขาจะทำให้เราได้เห็นอีกแง่มุมหนึ่งของชีวิต ผ่านบนกวีอันล้ำลึก เขาเกิด ณ ไซ่ง่อน ในปีพ.ศ. 2531 พอตอนอายุ 2 ขวบหลังจากอาศัยอยู่ในค่ายของผู้อพยพมาตั้งแต่เกิด ทำให้เกิดการย้ายที่อยู่ไปยัง Hartford, Connecticut จนจบการศึกษาได้รับ BFA ที่ Brooklyn College (CUNY) ครอบครัวของเขาประกอบไปด้วยสมาชิกทั้งหมด 6 คน ในบทกวีของเขามักจะสำรวจถึงการเปลี่ยนแปลงของความปรารถนารวมทั้งการสูญเสียความรุนแรง หลายบทกวีที่เขาเขียนมันเหมือนกับเป็นการฟื้นคืนความรุนแรงให้ผู้อ่านได้ซึมซับถึงความน่ากลัวจากประสบการณ์จริง โดยเฉพาะตอนจบของสงครามกับการล่มสลายของไซ่ง่อนในปีพ.ศ. 2518 โดยเขาต้องผ่านความทรมานมาอย่างมากมายจนสามารถเขียนออกมาเป็นบทกวีได้อย่างปวดร้าว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของภาวะหลังสงคราม การถูกล่วงละเมิดทางเพศ , การถูกทรมานเป็นต้น
ลองจินตนาการถึงพ่อซึ่งต้องจมน้ำเพราะอยากปกป้องลูกดูซิ ว่ามันจะเจ็บปวดถึงขนาดไหน บทกวีอันข้ามเกณฑ์หลายหลายนี้ได้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกชายโดยเฉพาะอย่างยิ่งความรักของพ่อมีให้กับลูกร่างที่ค่อยๆ จมดิ่งลงไปในน้ำด้วยความเชื่องช้าแต่เพียงไม่นานก็ลับไปจากสายตา มีเพียงฟองเม็ดเล็กแทรกตัวขึ้นมาแทนร่างที่จมไป ในช่วงเวลานั้นฉันย้อนกลับไปนึกถึงบทเพลงที่ร่วมกันขับขานกับพ่อ แต่ตอนนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว ถึงแม้ฉันจะไขว่คว้าหาความเงียบงันสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ตามหวังเพราะเสียงของคลื่นกระทบกันไปมา มันดังอยู่ตลอดเวลาราวกับไม่มีวันจบสิ้น หัวใจของฉันมันเหมือนกับจมดิ่งลงไปในตำแหน่งลึกที่สุดของทะเล
เรื่องราวเหล่านี้ถูกถ่ายทอดให้ออกมาอยู่ในรูปแบบร้อยแก้วแบบบทกลอนไฮกุของญี่ปุ่น เขาเป็นนักจินตนาการและมักจะบันทึกช่วงเวลาในการเดินทางตอนไปต่างประเทศเสมอๆ เพราะในช่วงเวลาอันปวดร้าวก็คงจะมีแต่จินตนาการนี่แหละที่ช่วยให้ดำรงความเป็นมนุษย์อยู่ได้ นอกจากนี้เขายังแสดงให้เห็นถึงความภาคภูมิใจของหนังสือเล่มนี้ ท้องฟ้าแห่งความมืดมิดอันเต็มไปด้วยความหมายอันไม่สามารถเข้าใจได้ บทกวีของ Ocean Vuong เขียนออกมาด้วยสติปัญญาและความนุ่มนวลมีช่องว่างใหม่ๆ ในการตั้งคำถามเกี่ยวกับพรมแดนของตนเขาคิดว่าบทกวีอันเข้มแข็งที่สุดจะช่วยหยุดให้ตัวเองพังทลายลงก่อนจะมีการฟื้นคืนชีพอีกครั้ง