เป็นหนังสือกวีที่ถูกเขียนขึ้นโดย ศิวกานต์ ปทุมสูติ ที่จัดได้ว่าเป็นนักเขียนที่มีประสบการณ์อย่างล้นหลามโดยหนังสือเล่มนี้เขาก็ยังคงเป็นแบบฉบับของตัวเองด้วยการสะบัดปลายปากกาให้หนังสือออกมามีเนื้อหาที่ไม่ซ้ำซากที่บ่งบอกได้ถึงความเก่งกาจของนักกวีรายนี้เป็นอย่างดี ลักษณะถ้อยคำที่เขาใช้ในการเขียนก็ค่อนข้างสละสลวยอ่านแล้วเพลินจนหมดเล่มไปเมื่อไหร่อาจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เนื้อหาหลักๆ ของหนังสือเล่มนี้จะบ่งบอกแนวความคิดของคนที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนที่รู้สึกว่าโลกมันเปลี่ยนไปแต่คนเราก็ยังคงเข้าใจในความเป็นสิ่งต่างๆ บนโลกใบนี้ได้เป็นอย่างดี ยิ่งเป็นคนที่มีอายุแล้วการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ที่ได้เห็นมันทำให้เขารู้สึกชินชา ไม่จำเป็นต้องแสดงออกอย่างรุนแรงเหมือนพวกหนุ่มสาว ถือว่าเป็นหนังสือกวีที่ค่อนข้างมีความเข้มข้นน่าติดตามเป็นอย่างมาก นอกจากนี้ลักษณะของเนื้อหาบางช่วงตอนยังแสดงให้เห็นถึงการใช้สติปัญญาที่ต้องพิจารณาในความหมายของภาษาที่ถูกแฝงมาอย่างแยบยล ถือว่าเป็นหนังสือที่น่าสนใจอย่างมาก
